Strona:PL Stanisław Przybyszewski-Androgyne.djvu/052

 — Dopełniła się godzina cudu, zaśmiała się błędnym, cichym uśmiechem.
 — Nigdy jeszcze nie zdołałem stopić w sobie kobiety, szeptał namiętnie — Ty jedyna krążysz w moich żyłach, gdyby złoty wir pyłu słonecznego.
 — Godzina cudu, godzina cudu! powtarzała cicho, bijącym szeptem, bezustannie.
 Cisza.
 — Czemu płaczesz? zerwał się przerażony.
 Głaskała jego włosy, tuliła jego twarz w swych drobnych dłoniach dziecka, przyciskała się coraz gwałtowniej do niego, schwyciła oburącz jego szyję, znowu błądziły jej białe palce w jego włosach...
 — Czemu płaczesz?
 — Z rozkoszy, załkała.
 Pieścił, tulił, całował, szeptał bezustannie, bezwiednie te same słowa, powtarzał te same zdania, kołysał ją i kołysał tak jak się roztkwilone dziecko kołysze w swych ramionach:
 Uspokoiła się.
 Przytulili się do siebie jak dwoje dzieci się do siebie tuli pod stogiem świeżego siana w chwili, kiedy nad niemi szaleje wściekła burza, a niebo rzuca czerwony posiew gęstych piorunów na ziemię.
 — Czy dobrze ci tak? spytał.
 — Mój Ty jasny, mój Ty jedyny, mój, mój, mój...
 — Tak Twój, tylko Twój...
 — Teraz już zawsze pozostaniemy razem, pytał z lękiem.
 Nic nie odpowiedziała, tylko długie, palące dreszcze przebiegały jej ciało...
 — Pójdę na krzyż — na krzyż, szepnęła za chwilę. Już we mnie wieczność zbiegła w przepastne