Strona:PL Stanisław Przybyszewski-Androgyne.djvu/083

 Zerwał się. Zdjęła go straszna trwoga, strach i przerażenie.
 Dusza jego połączyła się z ciałem.
 W dole, w głębokiej kotlinie, zgasło miasto; rozpierzchły się w górze ostatnie odgłosy, tylko wspomnienie wielkiej nocy cudu rozpostarło swe olbrzymie skrzydła nad światem.
 Patrzał błędny, niepewny, co jawa, a co sen — jakby z najodleglejszych krańców ziemi dochodził go łoskot spadających wodospadów, a jak najdalsze echo wspomnień zamigotały przed jego oczyma złote szczyty wieżyc Alkazaru.
 Zamknął oczy.
 Coś, jak gdyby cichy łopot skrzydeł mewy polarnej:
 Przyjdź, przyjdź!
 Jakieś jaśnienie, jak gdyby błysnęła bezgłośna błyskawica:
 Przyjdź, przyjdź!
 Coś obejmowało słodkiemi rączętami jego serce, tuliło, całowało:
 Przyjdź, przyjdź!
 A z duszy wyrwał mu się namiętny, łkający krzyk:
 Idę już idę!