Strona:PL Stanisław Przybyszewski-Mocny człowiek 047.jpeg

 — Panie?
 — Co?
 — Pan może myśli, że ja pijana? Nie, nie, widzisz, zaciągnęli mnie do knajpy, jakąś tajemniczą stypę pogrzebową chcieli urządzić, a ja się wymknęłam, uciekłam, taki mnie wstyd, takie obrzydzenie, taki wstręt ogarnął, duszę chciałabym ze siebie wyrwać, rzucić sobie pod nogi, spluć, stratować, i wtedy ciebie ujrzałam i powlokłam się za tobą cicho i pokornie, czekając, aż mnie spostrzeżesz...
 Górski przystanął, spojrzał na nią długo i przenikliwie.
 — A może on cię wysłał?
 — Kto, kto?
 Spojrzała na niego zdumiona.
 Górski patrzył jej długo w zdumione, wystraszone oczy, potem cicho pocałował jej rękę i szepnął:
 — Niech pani wybaczy.
 — Co, co?
 — Nic, moje dziecko, tu niedaleko jest mała kawiarnia. Cicho tam i zacisznie, ja mam jeszcze parę godzin czasu...
 — To pan rzeczywiście wyjeżdża? — pytała z obłędnem przerażeniem.
 Nic nie odpowiedział.
 — Wyjeżdżasz? Jezus, Marya, cóż ja wtedy pocznę?