Strona:PL Stanisław Przybyszewski-Mocny człowiek 094.jpeg

ci agenta przyszlę. To nie będzie dużo kosztowało, a resztę sam załatwię — zgoda?
 — Zgoda! — rzekł Borsuk z ciężkiem zakłopotaniem.
 Bielecki usiadł i milczał długo.
 — Babka mi umarła — rzekł wreszcie — odziedziczyłem tysiąc rubli, z tych trzysta ci pożyczam — milcz! do jasnego pioruna — pożyczam ci na trzy miesiące — i raz jeszcze daję ci słowo, że w tym czasie mi całą tę sumę zwrócisz.
 Wyciągnął trzy sturublowe banknoty i prawie przemocą wetknął je do kieszeni kamizelki Borsuka.
 Ktoś zadzwonił.
 — To ona! — szepnął Borsuk, zaraz zobaczysz, że jej portret nic nie wart.
 Pobiegł ku drzwiom i otworzył je.
 — Dzień dobry!
 We drzwiach stała wysmukła dziewczyna, skromnie, ale wytwornie ubrana.
 — A — spojrzała zdumiona na Bieleckiego — może przeszkadzam?
 — Nie! gdzieżtam, to mój przyjaciel Bielecki... panna Karska — przedstawiał.
 Bielecki podszedł ku niej.
 Podała mu rękę.
 — Może pan sobie moje zdumienie wyobrazić, że w atelier Borsuka spotykam obcego