Strona:PL Stanisław Przybyszewski-Mocny człowiek 101.jpeg

 Spojrzeli na siebie i zaśmiali się wesoło.
 — A co pani o mnie mówiono?
 — To pana zaciekawia?
 — Nie, zupełnie nie. Fałszywie zapytanie postawiłem — co o mnie ludzie mówią, to mi zupełnie obojętne — zaciekawia mnie tylko, co pani o mnie mówiono.
 Spojrzała na niego przeciągle.
 — Panu istotnie na tem zależy, bym na jego pytanie odpowiedziała?
 — Tak!
 Przechyliła się, objęła rękami kolana i zaśmiała się sucho:
 — Trzeba się pana strzedz...
 — Ha, ha... przedstawiono mnie pani, jako coś w rodzaju Sienkiewiczowskiego Leona invicible — prawda? Doskonałe, ha, ha, ha...
 — Istotnie coś w tym rodzaju.
 Roześmiali się wymuszonym śmiechem i nagle umilkli — między nią a nim jęły się dzierzgać nici, wiązali je świadomie w gęstooką siatkę.
 Wzajemnie ją sobie w dusze zarzucali.
 Teraz będziemy ryby łowić — pomyślał Bielecki i zaśmiał się cicho.
 — Czego się pan śmieje?
 — Nie weźmie mi pani za złe, jeśli szczerą prawdę powiem?