Strona:PL Stanisław Przybyszewski-Mocny człowiek 111.jpeg

 Olbrzymia sala była teraz prawie pusta, a w głębi jej rozkoszny chłód, jakby w piwnicy.
 — Widzi pani: tu dobrze.
 Kazał podać lodów.
 Osunęła się wygodnie w kanapkę, założyła jedną nogę na drugą, nieznacznie podciągnęła obcisłą suknię, spojrzała uważnie w przeciwległe lustro, a potem z dyskretnym uśmieszkiem zaczęła się przypatrywać Bieleckiemu.
 — Gdzieżbym ja pomyślała jeszcze przed paru godzinami, że będę niezadługo siedziała w towarzystwie pana. A przyznaję szczerze, żem dawno już pragnęła pana poznać. Dobrze wychowana kobieta nie powinna się z tem zdradzać, ale ja na szczęście nie potrzebuję na nic zważać: sąd ludzi o mnie jest mi obojętnym, jestem panią siebie, mogę sobą rozporządzać w każdej chwili, jak mi się podoba i mówić wszystko, co mi na myśl przyjdzie...
 — Więc co?
 — Powiedziałam już panu, żem istotnie bardzo pragnęła pana poznać, tak z nim razem siedzieć, gadać, trochę podstępnie wysondować, wkraść się na chwilę pod to ogromne czoło, rozejrzeć się, co się też tam dzieje...
 — Raz po raz porządnie zadrapnąć...
 — To już pan musi wybaczyć, ale gdym się dotknęła ręki pańskiej, zapragnęłam całe