Strona:PL Stanisław Przybyszewski-Mocny człowiek 122.jpeg

 — Na piękniejszy i więcej zaszczytny przydomek nie mogłabym się zdobyć...
 — Chyba, że tak. Jeżeli człowiek, który dużo daje, a raz po raz bierze, jest łotrem, to jestem nim rzeczywiście.
 Spojrzała na niego pogardliwie.
 — Wstydź się, poczynasz się bronić!
 — Ja? — zmieszał się trochę.
 — No, no... gdyby cię tak przeświecić promieniem Roentgena, znalazłaby się jeszcze na lewym boku czarna plama.
 — Chwała Bogu, że się kurczy. Z dnia na dzień mniejsza i mniejsza...
 Pochyliła się nagle ku niemu i mówiła cichym szeptem:
 — Myślisz, żem nie zauważyła niewidzialnego prawie podskórnego dreszczu na twojej twarzy, gdym ci Górskiego wspomniała?
 Był przygotowany, że znowu do tego nawróci.
 — Pomyliłaś się. Przykrem mi jest wspomnienie jego o tyle, że ustawicznie jestem na siebie wściekły, iż nie umiałem, a raczej zaniedbałem wyzyskać jego mózgu. Mózg jego był niezmiernie ciekawy, choć więcej jeszcze laurowy i ciemny, niż Norwida.
 — No, a twoja Łusia?
 Uśmiechnął się cicho.
 — Łusia? Łusia? — I na to pytanie był