Strona:PL Stanisław Przybyszewski-Mocny człowiek 125.jpeg

 Spojrzała na niego z gniewnem pytaniem, ale w tej chwili spoważniała jej twarz.
 — Słuchaj! ty i ja — tak! może ci to obojętne, ale my przynależymy do siebie, chcąc nie chcąc — więc ty i ja nie potrzebujemy się zabawiać w kota i mysz — mówmy z sobą otwarcie.
 I on spoważniał.
 — Niczego tak nie pragnę, jak szczerości wzajemnej.
 — Łusia ci się z rąk wymknęła?
 — Zdaje mi się.
 — I to ci nie na rękę?
 — Mylisz się — toby mnie nic nie obchodziło.
 — Więc co?
 Długie milczenie. Bielecki nie mógł zrozumieć, co się z nim nagle stało. Czuł gorące, nieprzezwyciężalne prawie pragnienie wywnętrzenia się — wypowiedzenia najskrytszych tajemnic.
 Zebrał wszystkie siły, by tej obcej kobiecie nie opowiedzieć wszystkiego o Górskim, tego, że Szumska ma go w swym ręku — zawładnęło nim niepojęte prawo psychologiczne zbrodni, która wykrzyczeć się pragnie. I już, już — dziwne, jak nagle osłabł. Zawstydził się i uśmiechnął się bezradnie.
 — Nie chcesz powiedzieć? — wessała się chciwem spojrzeniem w jego oczy.