Strona:PL Stanisław Przybyszewski-Mocny człowiek 129.jpeg

dniejszy może się zawikłać... Tamten ich obóz bardzo silny — mają konfesyonały i kazalnicę, opinię publiczną i więzienia — siła złego na jednego... No, ale ja teraz muszę pójść — spojrzała na zegarek.
 — A dokąd idziesz?
 — Do domu.
 — Sama mieszkasz?
 — A z kim?
 — Weź mnie ze sobą.
 — Po co? Zbyt poważny obrót wzięła w końcu nasza rozmowa, by się nam chciało w czulsze struny uderzać — bo o to ci chodziło, prawda?
 Roześmiał się.
 — To już u ciebie, pogromco serc niewieścich, stało się prawie odruchem — poczekaj, mamy jeszcze czas... A ty dokąd? — zapinała rękawiczki.
 — Ja jeszcze wstąpię po drodze, gdzie się moi wyznawcy, wierna moja gmina gromadzi. Trzeba — trzeba zajrzeć do mojej owczarni...
 Wyszli na ulicę. Skinęła na doróżkę i wsiadła.
 — Jutro o tym samym czasie może tu się spotkamy, może cię do siebie zaproszę — nie wiem jeszcze... Do widzenia!
 Bielecki patrzył chwilę za odjeżdżającą, a potem skręcił w bok, w wązką, dość pustą uliczkę.

---