Strona:PL Stanisław Przybyszewski-Mocny człowiek 178.jpeg

 — Mecenasie! — rzekł grobowym głosem.
 Mecenas spojrzał na niego życzliwie.
 — Czego pan sobie życzy? — przyłożył rękę do ucha, jakby nie dosłyszał dobrze.
 — Daj mi rubla.
 — A! owszem: mam, ale nie dam.
 — Szuja! — wrzasnął Kotowicz.
 Mecenas wyjął portfel, nabity banknotami samych trzyrublówek, aby majątek jego pokaźnie wyglądał, i zaczął je spokojnie przeliczać.
 To doprowadziło Kotowicza do wściekłości.
 — Świnia!
 Mecenas spojrzał na niego, skłonił mu się grzecznie, włożył pieniądze z powrotem do portfelu, schował do kieszeni:
 — Jak pan widzi, mam, ale nie dam!
 — Precz! — pienił się Kotowicz. Wszyscy oczekiwali w naprężeniu dawno już przewidywanej awantury, gdy nagle ich uwaga skierowała się ku wejściu.
 W drzwiach stał Bielecki, Łusię trzymał pod ramię.
 W kawiarni, w której go dobrze znano, zrobiło się cicho — przebiegł tylko po sali, jak poświst wiatru, przytłumiony szept: Bielecki, Bielecki...
 On stał przez chwilę uśmiechnięty, wesoły, zdawał się na nikogo nie zważać, jakby już