Strona:PL Stanisław Przybyszewski-Mocny człowiek 186.jpeg

 — Szukałem cię od dłuższego czasu, ale cię nigdzie znaleść nie mogłem, chciałem ci powinszować...
 — Daj spokój — to głupstwo...
 — I jeszcze raz ci podziękować — ja nie wiem, czem ci się odwdzięczę — ja — Borsuk był niezmiernie zakłopotany — ja nie powinienem tego wszystkiego od ciebie przyjmować, bo mi życia nie starczy, by się wywzajemnić. —
 — Słuchaj, Borsuk, usilnie cię proszę, nie gadaj głupstw. Bielecki mówił bardzo serdecznie i poważnie — to wszystko, co zrobiłem, to mnie nic, a nic nie kosztowało, to zrobiłem przypadkiem i mimochodem...
 — Ale ten obstalunek na portret tyś mi też przecież wyrobił...
 — Wcale wyrabiać nie potrzebowałem. Hrabiego znałem oddawna, ożenił się, chciał mieć portret swej żony — spotkaliśmy się na ulicy, pytał mnie się, czy nie mogę mu jakiego dobrego malarza polecić — no i to wszystko... Był u ciebie, mówił mi, że mu się twoje obrazy nadzwyczajnie podobały.
 — Zaprosił mnie do siebie na całą jesień — przerwał Borsuk uradowany. —
 — To doskonale! Przesiedzisz tam jesień, będziesz malował, — razem z hrabią polował...
 Borsukowi oczy się zaświeciły.