Strona:PL Stanisław Przybyszewski-Mocny człowiek 192.jpeg

 Oczy Łusi iskrzyły się — usta się śmiały — wszystko się w niej śmiało, nawet włosy, z których powymykały się drobne ciemne loczki w okół małej główki.
 Bielecki nalał puste kieliszki.
 — Precz, precz smutek wszelki, — chichotała Łusia, — jak to dalej idzie?
 — Zapal fajki, staw butelki! — dorzucił Bielecki, ale w tej chwili podszedł do niego mecenas.
 — Na jedną chwilkę — mina jego była posępno-poważna.
 — A cóż takiego?
 — Pozwalam sobie panu zwrócić uwagę, że pan Kotowicz znajduje się w niepoczytalnym stanie.
 — Cóż znowu?
 — Prosił mnie przed przyjściem pana, bym mu dał rubla, ale ponieważ nie jestem jego bankierem i odmówiłem mu, teraz szkaluje mnie i nie daje chwili spokoju...
 — Wie pan, — Bielecki stał się bardzo poważnym. — Tą sprawę trzeba załagodzić. Kotowicz gotów zrobić panu awanturę, znieważyć pana czynnie, czemu przeszkodzić nie mogę — a pan będzie wtedy musiał reagować na pojedynek...
 Mecenas drgnął.
 — Tak, pan go rzeczywiście obraził, dając