Strona:PL Stanisław Przybyszewski-Mocny człowiek 220.jpeg

 — Mnie? nic! tylko przez drogę rozważałem, że Łusi potrzebna zmiana powietrza, i przykro mi będzie na dłuższy czas z tobą się rozstać.
 Uśmiechnęła się nieznacznie.
 — Ja to już wtedy — wiesz — u Szotta zauważyłam — dobrze zrobiłeś, żeś wreszcie o tem pomyślał, zwłaszcza teraz, kiedy »pogoda sprzyja«... Ten Kotowicz, czy jak on się tam nazywa, zabawia się, tak mi się zdaje, w takiego pana, co to za kulisami chmury naciąga...
 Bielecki zdawał się nie słyszeć, co mówiła. Patrzył na nią, jakby ją pierwszy raz widział.
 Stała naprzeciw niego kusząco, z wyczekującym uśmiechem.
 — Co tak na mnie patrzysz?
 — Wiesz, ja dotychczas nie miałem czasu dokładnie się tobie przyjrzeć.
 — Dziś będziesz miał czas — przyrzekłeś mi, że przez całą noc u mnie zostaniesz...
 — Do pierwszego brzasku, Ado, — teraz przed podróżą nie mogę podejrzeń wzbudzać.
 — Za miastem mieszkasz?
 — Mówiłem ci już: muszę rychlej zajść do domu — ona sama się tam lęka.
 — Więc jak długo zostaniesz u mnie?
 — Do pierwszego brzasku...
 Pociągnęła go na kanapę.