Strona:PL Stanisław Przybyszewski-Mocny człowiek 241.jpeg

 — Na premierę mego dramatu, za miesiąc.
 — Dokąd właściwie jedziesz?
 — Jeszcze nie wiem: moje zadanie trudniejsze, niż twoje. Cały mój mózg: jedną mapą geograficzną — uśmiechnął się. — Trzeba tam jechać, gdzie już byłem i mniej więcej stosunki znam — oczywiście do Włoch, samo przez się rozumie, że do Włoch, bo gdzieżby indziej artysta mógł jechać. Ale ten but apeniński bardzo długi i, psiakrew, wszędzie turystami zawszawiony.
 — Dosadnie się wyrażasz.
 — Bo rzeczywiście szewska pasya może człowieka porwać na myśl, że niema prawie zakątku w Europie, gdzieby można przeżyć... miodowe miesiące — bez świadków...
 Roześmieli się oboje wesoło.
 — Więc przez cały miesiąc nic o tobie nie będę wiedziała?
 — Możliwie, że z gazet coś wyczytasz — uśmiechnął się.
 Był już zebrany, siadł na łóżku i popatrzył na nią, potem wziął jej rękę i pocałował ją.
 — Jestem ci bardzo wdzięczny za dzisiejszą rozkosz — powiedział z jakąś serdeczną intonacyą. — Do widzenia.
 — Do widzenia — okażę się godną ciebie — zaśmiała się cicho.