Strona:PL Stanisław Przybyszewski-Mocny człowiek 245.jpeg

 Najprzykrzejszem było to, że nie mogła pozbyć się wrażenia, że siedzi w trumnie.
 — Zmęczona jesteś? — zapytał troskliwie Bielecki.
 — Śmiertelnie.
 — Czekaj — niezadługo zajedziemy do innego hotelu, tam już napewno znajdzie się pokój.
 Jazda po tych ciemnych, ponurych kanałach wydała jej się nieskończenie długą. Noc była ciemna, a oświetlenie tak skąpe, że w głębokim cieniu wszystko wydawało się groźnem i straszącem.
 Dobili wreszcie do drugiej przystani, skąd prowadziły schodki do hotelu.
 — Przepełniony!
 Jechali dalej. Z największym wysiłkiem woli opanowywała Łusia rozdrażnienie. Najchętniej rzuciłaby się na dno gondoli i ulżyła sobie w głośnym płaczu...
 Bielecki trzymał ją silnie za rękę.
 — Uspokój się, dziecko, teraz za chwilę spoczniemy.
 Stanowczy, pewny głos Bieleckiego zwolna ją uspokoił.
 — Siedzimy, jak w jakiejś trumnie — szepnęła cicho — jakbyśmy na cmentarz jechali.
 — Istotnie, nieprzyjemne wrażenie. Pierwszy raz nocą jestem w Wenecyi — ale teraz