Strona:PL Stefan Żeromski-Pomyłki 076.jpg

były rozpostarte, niby na drutach, we dwie strony suchej i kościstej twarzy, o oczach siwych, przenikliwych i napastujących najniewinniejszych obywateli. Widząc Ernesta, rozmawiającego z piękną Zinaidą, starszy pan zatrzymał się i swym przeszywającym wzrokiem mierzył Włocha.
 — Oto mój mąż — szepnęła nieznajoma do Ernesta.
 Mówiąc to, skinęła głową na męża i przywołała go.
 — Michel, — rzekła powabnie, — oglądamy z panem Fosca tancerkę. Gdzieś się podziewał? Czy wiesz, Michel, pan Fosca przezemnie stracił posadę.
 — Posadę stracił? — dziwił się Rosyanin francuszczyzną niemniej poprawną, niż wymowa jego żony.
 — Pan pozwoli, że go zapoznam z mym mężem... — rzekła do Ernesta.
 — Pani!
 — Mój mąż, pan Fosca... — wtrąciła pośpiesznie, z lekkością, niczem jakiś szczegół nieważny.
 Rosyanim wymówił jakieś nazwisko, złożone z szelestnych spółgłosek, i wyciągnął do Fosci rękę suchą, kościstą i dziwnie, nadmiernie wymytą. Ernesto czuł się w sytuacyi bardzo niejasnej. Skądże, jakim sposobem wpadł w tę znajomość?
 — Pan utracił posadę przez moją żonę? — zapytał dygnitarz, jak na śledztwie.
 — Och, drobiazg! — wybełkotał Fosca, nie mogąc dość szybko namacać w ustach francuskich wyrazów i nie wiedząc, jak tu wytłumaczyć ową utratę posady.
 — Pan Fosca jest muzykiem, skrzypkiem. Grał w tutejszej filharmonii. Ja skierowałam na pana face-à-main, gdyż, jak ci wiadomo, interesują mię bardzo skrzypcowe