Strona:PL Stefan Żeromski - Duma o hetmanie.djvu/038

 Zniewaga czcigodnej głowy ojcowskiej aż do śmierci go poraziła. Powiódł hetman drżącemi palcami po twarzy młodej. W ciemności przebolał dłońmi grube guzy i rany rozdarte, jeszcze krew mokrą sączące. Pocałunkiem miłosnym, pochwałą wodza je uczcił.
 Starą głowę znużoną na męża młodego czole z cichym wsparł szlochem.
 Słychać strzały janczarek tureckich, bijące w okop cecorski.
 Słychać krzyk przeraźliwy pędzących dokądś tatarów.
 Słychać wrzask wzrastający koła szaleńców za namiotem.
 Kłapiąc w pochwy szablami, wołają:
 — Pewnikiem uszedł...
 — Uciekli inni, czemużby i hetman?
 — Uszedł hetman!
 — Zdrada hetmańska!
 — Do Dniestru go syn uprowadzi!...
 — Oto przez obóz na koniu starosta hrubieszowski przeleciał.
 — Skinder-baszy na mięsne jatki nas przedał.
 — Dla Boga! Ze wszech stron nieprzyjaciel!
 — Odsieczy nie czekaj!
 — Nagrody żadnej za męstwo!
 — Za wierną służbę miłej ojczyźnie śmierć czeka!
 — Bez strawy my od godzin tylu...
 — Wepchnął złoto w kaletę i na koń ze synem samowtór.
 — Powiadają: do Skindera list pisał...
 — Do Skinder-baszy list woził synaczek!