Strona:PL Stefan Żeromski - Duma o hetmanie.djvu/040

kiem, — lub jeszcze gorszy od tego sądu oszustów śmiech...
 Każe hetman synowi zapalić smolną pochodnię.
 Ujmie sam skrzydło orłowe, w drzewce włóczni wprawione.
 Wyjdą obydwaj przed namiot.
 Stanęli wobec rycerstwa, wobec żołnierstwa i ciurów.
 Samuel xiążę Koreckie wśród tłuszczy. Woła:
 — Wielki hetmanie — oto tłuszcza zbestwiona! Władzy żadnej! Splądrowane namioty... Roztargane w obozie trupy rycerstwa...
 Rzecze hetman:
 — Ze mnie woda nie ciecze. Komu innemu się skarż!
 Krzyk rozjuszony dokoła:
 — Z drogi się wrócił!
 — Uląkł się Prutu wody spienionej!
 — Cieplej spać pod namiotem, niźli się w Prucie pławić po nocy.
 — Hańba tchórzowi!
 — Za Kalinowskim, za Chmieleckim, za Strusiem!
 Znak hetmański syn podniósł z rozkazem milczenia.
 Daremnie. Krzyk wzrasta:
 — Ten to nas tu przywiódł!
 — Tak samo z garścią w Ruś chodził!
 — Tak samo nie wskórał nic!
 — Niechaj na Ewangelią przysięga, że z obozu nie ujdzie!
 — Złóż wasza miłość przysięgę, że z obozu nie ujdziesz tajemnie, — inaczej ust nie otwieraj!