Strona:PL Stefan Żeromski - Duma o hetmanie.djvu/041

 — My krew za sprawę wylali, którzy tu stoim, a hetman nasz zajęczym skokiem pomyka.
 — Gdzież prawo?
 — Niechaj przed nami, mężnem rycerstwem przysięga.
 — Nie puścić!
 — Otoczyć kołem!
 — Ramiony zastawić!
 — Wymówić posłuch!
 — Nie słuchać bez przysięgi!
 — Bez przysięgi nie słuchać!
 — Nie słuchać!
 — Nie słuchać!
 Księgę znaleziono, podano.
 Jęknął syn. Łamie ręce przed ojcem i błaga, żeby mu pozwolił nieskalany miecz wyrwać i rozsiekać zniewagę.
 Płoną z trzaskiem pochodnie.
 Zdjął hetman kołpak.
 Powiódł dłonią po martwem licu. W tłum patrzy.
 Twarz w twarz stanął syn ojcu. Łka głucho. Oczy jego płoną z rozpaczy, gdy szepce:
 — Nie przeżyję tej hańby! Nie zniosę poniżenia. To imię Żółkiewskie nie tylko jest twoje, lecz jest moje. Na miecz się w oczach twych rzucę!
 — Zejdź z drogi! Własną moją rzecz sprawuję. Muszę się schylić, muszę się zgiąć na wzór obręczy. Pokorą moją muszę opasać ich szaleństwo. Przypatrz się, co jest polskie szaleństwo! Rozpadną się i rozsypią, jak klepki, jeśli im się równy w podłości nie wydam. A gdy się tak zegnę i spoję w sobie, większy