Strona:PL Stefan Żeromski - Duma o hetmanie.djvu/042

się stanę, niż oni wszyscy razem. Utrzymam, synu, w obręczy zachwyt ich dla siebie samych, czyli polską całość.
 Syn u nóg na kolana runął.
 W dłonie drgające od bólu księgę mu kładą.
 W głuchem milczeniu słychać, jak serce łomoce.
 Surowa twarz kanclerzowa od grozy skostniała.
 Siwe włosy rozpacz zjeżyła. W oczach się iskrzy mróz śmierci.
 Ściągnął rękę. Palce na księdze położył.
 Uśmieszek cichej pokory klamrą mu usta okował.
 Mówi głośno, wyraźnie:
 — Na tę księgę przysięgam przed wami, jakom nie zamyślał o ujściu. Przysięgam, jako nie ujdę.
 Wnet się rankor i niepomyślny animusz, — polskim obyczajem, — z gruntu odmieni i w łaskawość rozczuli.
 Krzyczą poczciwie:
 — Niech żyje hetman!
 — By nas i zabić miał na tym placu, jego się trzymaj kto żyw!
 — Nasz hetman!
 — Tryumf przecie odprawował...
 — Cary przywiódł...
 — Z nim nama żyć i umierać.
 Kołem go ciasnem opasali. Łzy w ich oczach. Uśmiechy.
 Wyciągają dłonie...
 Tedy czapkę naciśnie. Pierze sprostował. Znak każe podnieść. Buławę, żelazo wojenne w dłoń porwie.