Strona:PL Stefan Żeromski - Duma o hetmanie.djvu/059

trzoną zadający śmierć. Nieustraszona myśl strzelała, przeszywając, z tych oczu. Namiętna czułość drży w ciele, kipiącem od ukropu krwi. Zdało się, że młodzian ten jeszcze słucha krzyku tłumów, które w nim swego pozdrawiają ducha, żądzę swej cnoty, zwycięzcę, — wzywają go na siodło wodza, — a on uśmiecha się nie do krzyku tego, lecz do krótkich westchnień, bojaźni pełnych, co się jeszcze nie spaliły do cna w głębokiej duszy przed walką.
 Tam nieruchomo stojąc u kotary płóciennej namiotu, zawołał zdala:
 — Hetmanie! Hetmanie!
 Jęknie hetman:
 — Gończe, — ktośkolwiek jest, — cóż przynosisz?
 — Echo szczęśliwe.
 — Niemasz dla mnie szczęśliwej wieści w okręgu ziemi.
 — Podnieś się, serce hetmańskie!
 — O wieczna walko! o walko! o walko! O wieczne czuwanie!
 — Rozewrzyjcie się oczy na światło!
 — Cóżbym jeszcze mógł ujrzeć?
 — Spojrzyj!
 — Czy nie zginął mój syn?
 — Przypomnij, to przypomnij!
 Strumień po ostrych, po rumianych i siwych pluszcze kamykach. Sepleniąc między korzeniami, w dół leci z tęgoboru, z pachnącej smołami góry.
 Słońce w przezroczystym nurcie migota. Kąpie się w zimnej wodzie i bryzgi złotolite otrząsa.