Strona:PL Stefan Żeromski - Duma o hetmanie.djvu/063

skrzydło motyla, niby lilia-złotogłów do swego w strumieniu odbicia, niby pochylenie do pochylenia pędu latorośli. Słabość tam wstępuje pod żylaste barki mocy i przymierze z nimi zawiera, barki mocy rozciągają się od zachodu na wschód. Siła przeistacza się w radość, a z radości jakoby kwiat z korzenia, wystrzela miłowanie.
 O, miłowanie młodzieńczej duszy!
 Nie popuści złemu ani piędzi świata tego, który w serce się wcielił i w psalmie świętym zamieszkał!
 Wychodź, ktokolwiek mącić zamierzasz psalm ducha.
 Ty, co zamącasz psalm ducha, — zamącasz święty świata porządek.
 Wychodź, nieprzyjacielu!
 Gotowy jest duch na twe spotkanie, na potrzebę z tobą i na odparcie twojej mocy.
 W głębi psalmu, jakoby z pochwy, wybłysnął miecz.
 To pierworodny gniew na złe.
 Zwodzą się brwi, jak mściwego łuku cięciwa i bolesna strzała samotnej myśli drży, czekając na ciosu upuszczenie.
 W imię pańskie wychodzi procarz samotny.
 W imię pańskie nasadził płaski krzemień w gązwę procy rzemienną. Wiara niechybna złączyła sznury oba w dłoni, zawarła palce, milczeniem okuła usta.
 Cokolwiek bitwa przyniesie, — zwycięstwo, czyli zgon, — siła, radość i miłowanie, jak płuca, w duchu dyszą.
 Patrz, hetmanie!