Strona:PL Stefan Żeromski - Duma o hetmanie.djvu/075

po gankach, oknach, drzwiach, po attykach, dachach, wieżach...
 Cieszy się w mocy swojej polski lud...
 Klaszcze w dłoń i chichoce dowoli.
 Obok wozów tryumfu kroczą niewieście postacie w wiotkim atłasie z woniejącemi lampami.
 W pośród nich cudna muzyka.
 A wszyscy w kwiatach, w wieńcach...
 Wzniósł się sen jakgdyby wyżej.
 Przestał być jeno widokiem.
 Weszło weń samo życie i głębokie aż do skrytego dna uczuwanie.
 Postrzega hetman w martwych mgłach snu, w ciemnych głębiach uśpienia samego siebie i staje się sobą do cna...
 Lekkim żywym krokiem z ciemnej ulicy wynurza się w rynek krakowski.
 Nie jest sobą, rycerzem polskim, lecz jest boginią Dianą.
 Na ciele nagiem ma jeno lekką szatę zieloną.
 Szata u kolan klamrą spięta.
 Na stopach ciżmy kreteńskie.
 Kołczan pełnostrzały u ramion, w ręku srebrny łuk, którego pocisków świst wyrywa z powietrza skrzydła orłowe i sępie, przecina bicie serca dzika, niedźwiedzia, żubra i lotnego jelenia.
 Wzburzone włosy, spięte gałązką tarniny, oświeca półksiężyca dyadem.
 Powab twarzy, zarys klasyczny czoła, nosa i ust, piękno oczu, kształt głowy Apollina Citareda przypominający — nadał się, jak żaden inny,