Strona:PL Stefan Żeromski - Duma o hetmanie.djvu/095

 Nierychło szczękną zawory, — zazgrzyta rygiel rzawy.
 Znowu sień głucha, z której przeszywający oddech pleśni wieje, jak ze sklepów grobowych.
 U końca sieni, — nareszcie, — owe zamczyste, znane, cedrowe podwoje.
 Rozwarły się same przed gościem, — cicho, — wraz.
 Sklepiona, głucha, wielka komnata.
 W gotyckie okno księżyc świeci.
 Na kamieniach posadzki smugi leżą świetliste.
 Mdłe światło w srebrnem naczyniu połyska.
 Pustka.
 Cisza.
 W głębi, pomiędzy dwoma filary z białego marmuru.
 Na wzniesieniu szkarłatnem — stołek...
 Postać...
 Światło miesięczne, z okna spływając, na czarnych, kędzierzawych, krótko strzyżonych włosach lśni.
 Płaszcz długi z jasnego atłasu grubemi fałdy spada na ziemię w blaskach łamanych.
 Sandał czerwony przerywa świetlistą strunę poświaty.
 Drzwi się zatrzasły.
 Radość senna w sercu hetmańskiem, radość głęboka, niewysłowiona, radość kresu.
 Oto już przyszedł...
 Patrzą weń nieruchome królewskie oczy.
 Spojrzenie ich żelazne, surowe, posępne.
 Królewskie oczy widzą szmaty spękanych w boju