Strona:PL Stefan Żeromski - Duma o hetmanie.djvu/100

 Wodzu!
 Otom był nareszcie rozkaz otrzymał.
 Pokułem konie, czeladź zwołałem ze wsi.
 Wozym naprawił i z pod Smoleńska w mą drogę!
 Siedm tysięcy żołnierza było podemną.
 Gorąca, lipcowa noc.
 Przez Carewo Zajmiszcze, Borysa cara groblą szeroką ruszyli moi rycerze.
 Grobla carska szeroka: sto koni na czoło idących zmieści.
 Na falkonetu strzał za stawiskiem gródek stał bukowy Wałujewa Hrehora.
 Cna bitwa piesza wstrzyma mię dzień, — gracka utarczka, — po której na wielką możajską drogę!
 Gródek kozaki obsadzon.
 Przeciwko mnie kniaź Dymitr Szujski, Wasyla brat samego, okólną drogą, na Kłuszyn, groźnym ciągnął pochodem.
 Wojsko z nim straszne, wszystka ruska siła.
 Karolusa Sudermańczyka przy nim rycerze, za srebrny rubel najemnicy: Jacobus Pontus, Krzysztof Szumm i Edward Horn.
 Od Rżewa tamci na mnie szli.
 Wilków i hijen cudzoziemskich, — francuzów, niemców, anglików, szkotów i szwedów niemała pod ich buławą colluvies.
 Więc padnie, — oczywista, — w szeregi moje szarańcza szeptu i szerzyć się pocznie sława, że świat mi zmierzł, skoro tę garstkę szlacheckiej krwi rozlać zamyślam pod kopytami tak przemożnego nieprzyjaciela.
 Dawno, — wodzu, — gorzkim poznałem rozmy-