Strona:PL Stefan Żeromski - Duma o hetmanie.djvu/101

słem tę duszy polskiej cechę główną, że ją jeno eventus dobry przekonać zdoła o dobrej sprawie.
 Więc miałem w sobie rzecz zawartą — z Moskiewskim szczęścia skusić.
 A skupiał, skupiał roty swoje kniaź Dymitry.
 Podeszło k’niemu francuskie wojsko Hornowe.
 Podszedł agmen Pontusa.
 Wszyscy wraz od Carowa Zamiszcza pociągnęli u Kłuszyna nocować.
 Na godzin dwie przed słońca zachodem, bez uderzenia bębenisty, ani nie trąbiąc, na piśmie do pułkowników rozkaz dzienny wysłałem.
 Siedemset jazdy, królewską piechotę i zastęp kozacki, pohrebiszczański do strzeżenia Wałujowego gródka zostawiam, a sam silenti agmine w ciemną noc!
 Idziemy po rosach, lasem kisnącym, głuchym ruskim ostępem mil wiele.
 O ciemnej jutrzni strudzony hufiec mój stanął nad wojskiem nieprzyjaciela.
 Śpiący był kilkadziesiąttysięczny obóz Dymitrów.
 Dwa falkonety zawaliły naszą ciasną, leśną drożynę.
 A między puszczą naszą i wielkim ich obozem, gdzie spał rusin, legły dwa sioła w poprzek, opłotkami powygradzane.
 Musiałem naprzód płoty rozgrodzić, a wioski spalić przed bitwą.
 Gdy buchnął płomień, przecknie się wróg.
 Stanął w sprawie pułk Zborowski, Olesia Samuelowego, — na prawem skrzydle.
 Ku niemu przyrósł halickiego pana pułk, Strusia Mikołaja.