Strona:PL Stefan Żeromski - Duma o hetmanie.djvu/102

 Wyszedł pułk podolski czcigodnego Kazanowskiego Marcina i Ludwika Wajherów, nad którym Samuel Dunikowski.
 Z lewego skrzydła pomknął na czoło mój pułk, nad którym Janusz xiążę Koreckie.
 W pośrodku roty piesze, — kozactwo pohrebiszczańskie.
 Wskażę buławą!
 Uderzył do potkania znak.
 Wzięło szwedzkie, pontusowe wojsko prawą, — moskiewskie lewą rękę.
 Kniaź Dymitr wiódł.
 Wielkimi otwory, pomiędzy opłotki złamane, poczną wypadać nasze hufce.
 A skoro poszli skrzydlaci w pełny cwał, we wszystek chorągwiany pęd, — nie strzymała Moskwa razu. Uciekać!
 Nasi gonić chmary rozpierzchłe co tchu w bachmacie!
 Lewe skrzydło weprze ostrogę, skoczy ze schyloną kopią w niemców, francuzów.
 Dopadłszy, — w nich koncerzami!
 Z ramienia!
 Poczną i ci w ogromny obóz tył podawać.
 Uciekł Pontus i uciekł Horn.
 Stał jeszcze zdala trzechtysięczny oddział francuski na skraju leśnym.
 Ten się dał z dobrej woli.
 Uciekł z obozu książę Andrzej Golicyn i Daniło Mezecki.
 Sam Dymitr kniaź tyłami wioski przez środek obozu uszedł ku lasom.