Strona:PL Stefan Żeromski - Duma o hetmanie.djvu/103

 Zbył konia w błotach, obuwie zrzucił i boso, na lichej zagrodnika szkapie uciekł przez Możajsk do monasteru.
 Pomknęły w trop usarskie roty w pogoń lotną, szybkonogą.
 Siedm zdobyto falkonetów, kilkadziesiąt chorągwi, a w pośród nich Szujskiego adamaszkową.
 Kniazia Dymitra wzięto szablę, szyszak, buławę.
 Kosztowne sprzęty, srebrne czary, szaty, mnóstwo soroków soboli w namiotach znaleziono.
 Zaprzęga żołnierz polski moskiewskie kolasy i z łupem wraca niezmiernym.
 I uzbierało się kolas tych więcej, niż wojska, które na mnie w przeddzień, że je zgubić zamyślam, szemrało.
 W Możajsku, dostawszy butów i ścigłego bieguna, pomknie kniaź Dymitr przed siebie i nie oprze się aż w Moskwie stolicy.
 A na wsiadanem Możajszczanom rozkazał, żeby u mnie łaski prosili.
 Więc wyprawili do mnie Możajszczanie posły, imieniem swym i zamków: Borysowa, Werehi, Ruzy z ofiarowaniem poddaństwa.
 Następnych dni poddał się gródek Wałujowy.
 Wiarę królowi przysięgli tameczni ludzie.
 Przystali żołnierze gródkowi do wojska mego, wiernie służyli i nieśli do stolicy uniwersały pokoju.
 A na mej drodze pylnej, dalekiej ku Moskwie miastu, powzięło serce moje dumę niespaną o wielkim czynie!
 Och, gdybyś wtedy był siedział nad nami!
 Wchodziłem w pośrodek siół, pod kurne strze-