Strona:PL Stefan Żeromski - Duma o hetmanie.djvu/104

chy, w ludzki mir, za częstokół zamkowy, pod malowane cerkwi sklepienie, w zagrodę pustyni mniszej, w bojarskich dzieci koło.
 Przysłuchałem się był skardze ruskiej i głębokiej, zawodzącej, żałosnej pieśni.
 Deptał zorane niwy, potem skiby polane polski rezolut.
 Cerkwie znieważył i wyłupił, zamki wyłamał i osiadł, w perzynę puścił sioła, w pustkę zagony.
 Ręką swą dusił mieszkańca tej ziemi, unurzanego we krwi.
 Oszustwo w polskim orszaku, polskiemi osłonione szablami, wilczym skokiem wdarło się na czczony tron.
 A gdy oszustwo zdławiła pycha, pycha zniszczyła wszelką radę.
 Jęk wionął pustkowiem pól.
 Trwoga gnała lasami bezdomne tłumy.
 Ciemny pogłos, szept straszący opętał rozum gromadzki.
 A płacz niedoli ludu omywał trudy zwycięskiej polskiej nogi.
 Serce moje skruszył żal.
 Głęboka litość do czynu mnie pchnęła.
 Rzekłem w duszy swej: pójdę w stolicę!
 Krótkim kordem na gardle skarzę szalbierze, zmiażdżę pychę kondotyerów, uczynię ład, wskrzeszę prawo — i na wieki zbratam tę ziemię olbrzymią z rodzoną ziemią,
 Ja spełnię, — rzekę, — coś zamierzył.
 Ja wykonam, co straszna twoja śmierć zniweczyła.