Strona:PL Stefan Żeromski - Duma o hetmanie.djvu/106

 (A za moim namiotem zmawiał się w chwili tej żołnierz polski w konfederacyę i, jak w kotle, kipiała sedycya wojskowa, gdyż nie miałem czem kwarty zapłacić).
 W ręce wydany mi został Wasyli Szujski, przeszły car, i bracia jego Dymitr i Iwan.
 Chciałem zaś jeszcze impostora w garście wziąć, z moskiewskiej ziemi wyrwać i wynieść.
 Wonczas, zmówiwszy się z wodzami Moskwy, postanowiłem na tuszyńskiego wyprawę czynić.
 Mścisławski kniaź z pułkowniki swoimi witał mię, jak rozkazodawcę-prawitela w tej naszej wspólnej sprawie.
 Nie zawahałem się na Sapiehę i na braci tylu, co z łotrem pacta zawarli, miecz przypasać.
 I przystąpiła do mnie polska Sapiehy cnota.
 Odszedł złodzieja.
 Wyszło trzydzieści tysięcy bojarskich dzieci z Moskwy w pole, a moje wojsko polskie weszło w stolicę.
 A Moskwa była pusta.
 Zamki jej bez obrony.
 Mogłem zamki zdradą osiąść.
 Lecz, skorom słowo dał, więc przez bezbronne szedłem miasto i nie zająłem zdradą stolicy.
 Powziął wiadomość carzyk tuszyński, że nań ciągnę z moskwicinami i uciekł z panią swą, z Maryną.
 Pomnę ucztę na polu dziewiczem, którą dla bojarów sprawiałem.
 Dary im dałem, wszystko, com miał, konie i szable, zbroje i czary.