Strona:PL Stefan Żeromski - Duma o hetmanie.djvu/129

 Krzyczy ze szczerej, z moskiewskiej piersi,
 Pozdrowienie ci śle, żal, pożegnanie,
 Krzyżem cię żegna i w goście prosi,
 W goście ciebie prosi, żebyś wrócił znów
 W rozwarte wrota Moskwy macierzy
 W Kremla złotego pałac wysoki...
 Prosi ciebie w goście, obcego wroga,
 Polskich najeźdźców wodza, hetmana...
 A na wysokiej wieży kremlowej
 Bije dzwon wielki, car wszystkich dzwonów,
 Żebyś w drodze słyszał żal, pożegnanie,
 Żebyś w drodze pomnił, że ci się kłania,
 Nisko ci się kłania prawosławny lud
 I za służbę twoją śle ci pochwałę.
 Służyłeś ty sprawie na Rusi dobrej,
 Nie jak cudzoziemiec, nie jak chytry wróg.
 Lecz jak przyjaciel, mądry doradzca:
 Przeciw łotrom ostry przypasałeś miecz,
 Przeciw rozpustnym wstąpiłeś w strzemię,
 Mocną prawicą uśmierzyłeś zgiełk,
 W otworzone zamki wszedłeś bez gwałtu,
 W dworzyszczu carskiem siadłeś bez pychy.
 Skłoniłeś czoło przede czcią Rusi,
 Straszną jej klęskę uszanowałeś,
 Przed patryarchą zgiąłeś się nisko,
 Zrzucone-ś z tronu cary osłonił,
 Szablą swą krótką mocno-ś zastawił
 Cara Wasyla strzyżoną głowę.
 Stały skrzydlate twoje chorągwie
 Na dziewiczem polu stały błyszczące,
 Ostremi trzaskając w pochwy mieczami.