Strona:PL Stefan Żeromski - Duma o hetmanie.djvu/130

 (Niecierpliwy jest polski najezdnik...)
 A za Moskwą rzeką pan Sapieha stał,
 Niełacne panię, dumny swawolnik,
 Tuszyńskiego carzyka pułkownik srogi.
 Groził zasie pułkownik pan Sapieha Jan,
 Że zwali zamki białokamienne,
 Że wywróci pałac Kremla złotego,
 Że nie przepuści moskiewskim mężom,
 Starcom, ni dzieciom, ni dziewkom młodym.
 A wyjeżdżasz ty, panie Hetmanie,
 Na koniu wronym, srebrnostrzemiennym
 Przeciw pana Sapiehy wojska mężnego.
 A wyzywasz ty pana Sapiehę
 Na rozmowę polską, tajną, sekretną.
 Jaśni panowie, wodzowie dzielni,
 Dosiedli koni w pośrodku pola,
 A pułkownicy w giętych kolczugach
 Krążą zdaleka dokoła wodzów.
 I wysokie twoje żółkiewskie słowo
 Pokona hardą złość sapieżyńską!
 Skłonił się tobie Strusiów buzdygan
 I wyciągnął precz na twoje słowo
 W siewierską ziemię Sapieha krwawy.
 Pierzchnął zpod Moskwy Tuszyński złodziej.
 Sława tobie, hetmanie, panie Żółkiewski!
 Od wszystkiej ziemi pokłon ci niosę,
 Iż niema w Rusi szalbierzów śmiałych.
 Ja kniaź najstarszy w Ruryka rodzie,
 Między książęty przedniejsza głowa
 Kłaniam się nisko — weź pokłon ziemny —
 Dla cara naszego, dla Władysława