Strona:PL Stefan Żeromski - Duma o hetmanie.djvu/134

 Żeby na szczycie carskiej wierzchnicy,
 Na majestacie usiąść złocistym,
 Na krześle pańskiem w srebrze kowanem.
 I zapragnęła cudna dziewica,
 Żeby zamczystą kniaziów koronę,
 Którą Jarosław w mądrości począł,
 Którą Monomach kamieńmi zdobił,
 A którą mocny car Wasilewicz
 Skuwał obuchem swego Topora
 Włożyć na swoje dziewicze włosy.
 I zapragnęła cudna Maryna,
 Żeby się odziać dołomą carską,
 Co łez perłami gęsto usiana,
 Wzdychań szafirem czarnych wsi ruskich
 Przez bardzo długie wieki sadzona.
 I zapragnęła cudna dziewica
 Na palec wsunąć pierścień z rubinu,
 A w rękę ująć sceptrum wszechwładne.
 I stała się wasza cudna dziewica
 Dziewką każdego łotra Rostrygi.
 Za nią przyjechał siepacz okrutny
 Lisowskoj pan junak i Sapieha Jan —
 Srogi wilk, Zborowski, sokół bujawy,
 Adam Wiśniowiecki kniaź, zdradny Zarucki,
 Rożyński pan, kamienne ramię,
 Narymuntowicz kniaź, Tyszkiewicz Samuel.
 I poczęli rąbać plemię zrąbane,
 I poczęli palić wsie, zamki, dwory,
 Pochwy pałaszów odrzucili precz,
 W wielkie doły walą pobitych ludzi,
 Kopce nad nimi wznoszą wysokie.