Strona:PL Stefan Żeromski - Duma o hetmanie.djvu/137

 Wielkie na czołach guzy wyrosły
 Od pokłonów ziemnych, od bicia czołem, —
 A zawżdy niska jest ta ruska ziemia,
 A zawżdy dzika, lasem zarosła,
 Zawżdy zlana krwią, ogniem spalona.
 Więc głęboką dumę usnułem w sercu:
 Pójdę ja w zachód szukać nauki,
 Nie przestraszę się polskiej elekcyi,
 Ani rozgwaru lackiego sejmu,
 Nie przestraszę się namów koronnych
 A przypatrzę się, jak żyją wolni,
 W dalekich stronach, w ziemiach odmiennych,
 Jak uczą młodzież, budują miasta,
 Stawiają gmachy, kunszty kształtują.
 I serce moje dumę tę chowa,
 Z czarnej gałęzi pąk znów wystrzeli
 W ruski poranek, chłodny, kwietniowy,
 Powieje polem wiater z zachodu,
 Ubarwi pole kwieciem radosnem.
 Och, tęskni dusza do szczęścia ziemi!
 Siądzie Żygmuntowicz na wysoki tron
 I okoli go wierny ruski sejm
 I otoczy go serc ruskich rada,
 Ludzi prawych dusz, podźwignionych czół...
 A po miastach tryśnie światło nauki,
 Nie będzie wiedza grzechem na Rusi,
 Za czytanie ksiąg nie zapłonie stos...
 Dźwięknie znowu topór w lesie drzemiącym,
 Dźwignie znowu sioło na popielisku,
 Zabuduje miasto kamieniem białym
 I ogrodzi zamek wzrębem dębowym...