Strona:PL Stefan Żeromski - Duma o hetmanie.djvu/140

 Posępne widziadła kolumn człowieczych, legie, sapieżyńskim tropem w północ pędzone.
 Golone w pół głowy ich szmata skrwawiona okrywa.
 Staplane sukmany od burzy chronią grzbiet.
 U rąk, u nóg dzwoni żelazo.
 Krucy nad nimi kraczą czarni i chytre wrony kołują stadem.
 Wyją na nich wilki w borach.
 Skostniałe oczy legionu patrzą się w sępa męczarni, co w chmurach nad nim leci.
 W ten wzrok nieustraszony zapadła się wola święta.
 W lica wychudłe, żółte, nalane — pogarda cierpienia.
 Jak jeden człowiek idą tłumem, ciągnąc świat.
 Dojrzeli jeźdźca we mgłach...
 Okrzyk, tensam, co z lochów cyrku Dawida witał, pozdrowił serce upadłe.
 Zsiadł hetman z konia.
 Pobiegł ku nim...
 Padł przed braci legią z rozkrzyżowanemi ramiony na twarz.
 Leży w szlochach przed widokiem pohańbienia ojczyzny, w jęku piersi łamiącym.
 Zgrabiałe palce w śnieg się wbiły.
 Serce umiera z żalu...
 Aż oto nagły błysk gniewu rozdarł mrok ducha.
 Prawica głowni miecza dopadła.
 Senny krzyk — nie pozwalam! — który zmora garścią dusi, szarpie się z piersi w ostatnim tchu...