Strona:PL Stefan Żeromski - Duma o hetmanie.djvu/145

 Usłyszał inny krzyk, żeby wszystko porzucić i komunikiem, co siły w koniach, gnać do rzeki.
 Usłyszał trzeci krzyk, żeby wozy zostawić, zsiąść z koni, konie sprządz, czyli zbatożyć, i poza końmi, jakoby za taborem, ostrzeliwując się iść do kraju na los.
 I posłyszał hetman w krzykach tych, zrozumiał trzeźwo, że to już złamane jest wszystko i że nadchodzi śmierć.
 Zdrętwiało jego serce, wzniosło się od modlitwy i wzmogło.
 Wstał z łoża, — szablę przypasał.
 Wdział kołpak.
 Wyszedł.
 A był już obóz rozerwany.
 Tatarzyn łańcuchy wozów tam i sam rozrąbał, w tabor się włamał i w wyrwach siekł się w pałasze z obroną.
 Ze wszech stron tworzyły się dziury w zaszczycie.
 Ci, co jeszcze kolas bronili, padali od miecza, inni w stryki wołochów.
 Najśmielszych rąbało ostrze na śmierć, upadłych tratowały kopyta pędzących bachmatów.
 Kantymir uderzył teraz tysiącami i zbierał rozbitych wojskiem, jak ptaki siecią.
 Znalazł się kanclerz z hetmanem polnym w przedzie taboru.
 A koni przy nich jeszcze trzysta.
 Bokami końskiemi się zwarli i tamę postawili nawale tatarskiej.
 Przeciw nim wszystka siła Kantymira.