Strona:PL Stefan Żeromski - Duma o hetmanie.djvu/146

 Powtórnie ozwie się rada: — wszyscy z koni!
 Konie batować!
 I posłuchali wszyscy, jako rozkazu.
 Kanclerz, zsiadłszy ze swego, ręką mu kark przez chwilę gładził...
 A wraz rozparł się w nogach starych, szabli dobył, przebił nią bok i serce konia drogiego z mocą dawną, — na znak, że nie będzie uchodził.
 Padł wierny koń.
 Na przednich wsparł się nogach i zarżał ostatni raz waletę panu.
 Lecz już nie spojrzał pan.
 Już go nie słyszał.
 Szedł w swoją daleką drogę.
 A szedł w gronie coraz mniej licznem na kilkoro strzelenia z łuku.
 Syn przy nim i towarzysze wybrani, — dusze polskie.
 Kto jeszcze konia mógł dopaść, w noc uchodził.
 Aż zostało towarzystwa dziesięciu mężów: Kazanowski Marcin, Bałłaban, Żółkiewski Łukasz, Potocki wojewodzic, Ferensbach, Silnicki i Strzyżowski rotmistrze, Maliński, Kurzawski i Złotopolski Abraham.
 Syn hetmański jedenasty, hetman polny dwunasty, kanclerz trzynasty.
 Tak we trzynastu, niedobrej liczbie, w odważną puszczą się drogę.
 Prosili go towarzysze, żeby na koń siadł i uchodził.
 Konia pojmanego z taboru syn mu przywiódł.
 W milczeniu odtrącił strzemię, — przydając, — że miło mu będzie razem z takimi umierać.