Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 01.djvu/126

mrok przedmiotów spojrzał w nią, jakoby wyłupane, krwawe oczodoły.
 Ugodziło ją teraz pod serce żegadło zbójeckie.
 Skierowała swe kroki do mieszkania i weszła. Rzuciła spojrzenie na twarze obojga rodziców. Matka była zmieszana, pobladła. Dolna szczęka jej twarzy drgała kiedy niekiedy, a oczy były ciemne i głuche pod zsuniętemi brwiami. Ojca trwożne, jakby szpiegowskie spojrzenie, bolesny wywiad detektywa, przesunęło się po wchodzącej.
 Jak na nieszczęście była w mieszkaniu zamężna siostra. Opowiadała coś rozwlekle i głupio.
 Ewa czuła radość w tonie jej mowy. Poznawała dobrze, że Aniela wie, co się z nią, Ewą, stało. Rozumiała, że owo opowiadanie zimne i głupkowate siostra Aniela umyślnie przedsięwzięła i że będzie się ono wlokło do nieskończoności, gdyż na jej to cześć jest uczta.
 Zaśmiał się w niej szatan.
 Obrzuciła wszystkich wejrzeniem i spokojnie zdjęła kapelusz. Zwracając się do matki, spytała:
 — Obiad prędko?
 — Cóż ci tak pilno? — wtrąciła natychmiast Aniela.
 — Pilno mi.
 — Hm...
 — Łukasz Niepołomski wyprowadził się? — spytała Ewa, zwrócona wciąż do matki.
 — Wyprowadził się, — odpowiedziała stara pani.
 — Wyjechał zupełnie z Warszawy?
 — Wyjechał z Warszawy.