Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 01.djvu/133

bez przyjaźni i pomocy. Stałam się, jak rzecz bez wartości na nic nikomu.
 Wszyscy ludzie widzą mój grzech, który w sercu popełniam i który pragnę popełniać, — bez końca, bez końca.
 Tak mi dopomóż, Panie Boże mój! Ty mi dopomóż, który wszystko żyjące miłujesz, Ty, co jeden wiesz prawdę... Grzech mój jest błękit, który mię ogarnął, — Ty wiesz! — który mię ramionami otoczył, — Ty wiesz, opasał, objął. Grzech mój jest — oczy — i szelest — i dźwięk przyciszonej mowy. Kocham mój grzech w sercu leżący i nienawidzę wszystkiego, co mię odeń odwodzi. Poza nim jest zgniła ciemność i odrażająca śmierć.
 Grzech mój jest krzywa linia rozkwitłych bzów, liliowy hymn, co się w zieloną ścianę drzew tulił, gdym czekała... Grzech mój jest to szelest brzozowych gałęzi, szelest niewysłowionego powabu, gdy wtedy łagodny deszcz go uciszał. Słysząc go, nie słyszałam: a teraz przyszedł na serce moje... O, mowo brzóz tamtych poranków czekania!
 Zwarte krzewy, coście się usuwały za wiatrem, kiedy miał przyjść, a nie przychodził...
 Gdzież tu na świecie szukać ratunku? Do kogo iść i w którą stronę.
 — Nikt mi nic dopomódz nie może, ani poradzić. Jestem obarczona ciężarem ponad siły. Smutek wytarga ze mnie wszelką moc. Wszyscy widzą moje omdlenie, przepatrują mój grzech ukryty i sprawia im to nędzną radość. Chcieliby pokrzyżować w ciemności drogi, przestawić znaki, zmylić sens myśli moich.