Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 01.djvu/144

w głowie, z furyą w sercu, zdyszana wbiegła na schody, przycisnęła dzwonek... Ledwie mogła doczekać się... Gdy wtargnęła do mieszkania, natychmiast wyciągnęła matkę na korytarz i obcesowo zapytała, patrząc jej prosto w oczy:
 — Mama ogłosiła, że jest do wynajęcia pokój?
 — No, ogłosiłam.
 — Ten pokój?
 — Ten.
 — Pokój Niepołomskiego? — nastawała, wbijając w matkę oczy, jak noże.
 — Czyś już zupełnie oszalała?
 — Nie oszalałam, nie! Ja nie dam wynająć tego pokoju! — wycedziła przez ściśnięte zęby.
 — Pytam ci się, Ewa, czyś oszalała?
 — Jeżeli mama wynajmie ten pokój, jeżeli do tego pokoju... pierwszy lepszy się wniesie, to ja... Przysięgam mamie! Wyjdę na ulicę i, wie mama, pójdę z pierwszym lepszym!...
 Stara pani nie spuszczała z niej oczu. Sama zbladła tak samo, jak Ewa, i trzęsła się tak samo, jak ona. Chwyciła córkę za obie ręce i wciągnęła ją do pustego pokoju Łukasza. Tam ją oparła plecami o mur i w oczy zaczęła jej szeptać:
 — Musisz o nim zapomnieć, musisz, musisz! Zginiesz, jeśli nie zapomnisz!
 — To zginę! — odpowiedziała Ewa jednym prawdogłośnym okrzykiem. — Mama myśli, że zginąć — to dla mnie przestrach. Dla mnie zginąć!... Podła jestem sobaka, że jeszcze żyję!
 — On nigdy nie dostanie rozwodu, — mówiła