Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 01.djvu/145

stara nieodwołalnie. — Sprawdzałam sama w konsystorzu, chodziłam do jego adwokata. Ty myślisz, że ja jestem taka głupia, jak ty.
 — To niech nie dostaje. Nie dbam o rozwód!
 — Więc o cóż ty dbasz? Zastanów się i powiedz, czego chcesz?
 — Niczego od was nie chcę.
 — Nie wróci do ciebie nigdy, przenigdy.
 — Dopięła mama swego, więc cóż jeszcze?
 — A bo musisz zapomnieć!
 — Długo mama pożyje, żeby tego doczekać.
 — A kiedy musisz!
 — Nie! Nie zapomnę go nigdy — przenigdy! — szeptała w szale z zamkniętemi oczami, z uśmiechem. — Choćby bił, choćby mię kopał nogami, choćby mię włóczył za włosy po ziemi, — będę go całowała po rękach, po nogach, będę go wielbiła do ostatniego tchu! Żebym go tylko mogła zobaczyć, och, żebym go mogła zobaczyć! Wie mama teraz? — pytała z okrutną kokieteryą.
 Stara zakołysała się, zaszlochała w sobie. Twarz jej skrzywiła się boleśnie. Rzekła po chwili:
 — Pleciesz bez rozumu. Jesteś zupełnie zwaryowana, więc ja od dawna i wciąż myślę za ciebie. Dniami i nocami, dniami i nocami. Rozumiesz mię, czy nie? Ja myślę za ciebie bez ustanku.
 — Nie potrzeba.
 — Czego nie potrzeba?
 — Żeby mama...
 — A kiedy ty jesteś moje dziecko. Ja cię na świat wydałam, ja ci darowałam to życie. Twoje życie