Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 01.djvu/15

 — Leośka, nie masz do mnie o nic żalu? Nie gniewasz się na mnie? O nic, gadajże!
 Tamta wytrzeszczyła idyotycznie oczy, zachichotała, — aż nagle poczęła z przejęciem szeptać:
 — Była panienka u księdza Jutkiewicza?
 — Byłam. Przebaczasz mi wszystko?
 — No, przecież! Cóż znowu, nie mam przebaczyć...
 — Ale słuchaj, z serca!
 — No! A do Stołu Pańskiego panienka przystąpiła?
 — Nie, jutro.
 — Czemu?
 — Bo już było za późno.
 — Widzicie! Jakże to cały dzień i całą noc bez grzechu. Panienko, chodźmy stąd! Uciekajmy!
 — Dlaczego?
 — No, dymajmy — i tyle!
 — Powiedz że prosto!
 — Nie powiem.
 — Kiedy to z tobą zawsze! Chcesz, widać, żebym się w takim dniu rozzłościła.
 — A to niech sobie panienka wie! Nie moja wina jeśli panienka...
 — Cóż takiego?
 — A to, że znowu u Horsta ta sama dziewka, ta, co to malowana na gniado...
 Obiedwie na te słowa pierzchnęły z korytarza w takim popłochu, jakby w nie z pistoletu strzelono z za węgła, — jedna prosto, we drzwi kuchenne, druga na prawo.