Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 01.djvu/165

 — Już tu raz byłem. Przyjechałem do Warszawy chodzić pod twojemi oknami w nocy. Widziałem twój cień przez szybę.
 — Ja mieszkam w twoim pokoju...
 — Ewuś!...
 — Cóż teraz będzie?
 — Muszę tu zostać.
 — A ja? Cóż teraz będzie?
 — Nie wiem.
 — Czy wrócisz do domu?
 — Wrócę, oczywiście... Tak, oczywiście, wrócę do domu.
 — A ty?
 — Ja tu zostanę.
 — Ale jutro? Co jutro?
 — Jutro rano odjadę stąd na wieś.
 — Do Zgliszcz?
 — Skąd to wiesz?
 — Wiem.
 — Skąd to wiesz?
 Cicho, krótko zapłakała. Stłumiwszy jęk, rzekła:
 — Wszystko jedno! Muszę ci powiedzieć te wszystkie rzeczy, muszę powiedzieć! Gdzież ci to powiem? Antropologia jest to śliczna, prześliczna nauka! Mój Boże! jeśli znowu przepadniesz...
 Milczał z oczyma wlepionemi w jej twarz. Wreszcie wyszeptał:
 — Chodź ze mną...
 — Dokąd?
 — Wezmę numer w hotelu. Będziemy sami z godzinę. Później pójdziesz do domu.