Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 01.djvu/169

jego kolan. Czoło się chyli ku czołu. Pachną włosy. Oczy jej objęły go, oczy błękitny obłok, oczy najcudowniejszy żywioł ziemi. Jak długo trwało to wzajemne zaśnienie, owa zupełność i doskonałość szczęścia? Godziny, czy minuty? Siedzieli zdala od siebie, stopieni w anielski byt.
 — Ty jesteś... szczęście — powiedział cicho.
 Uśmiechnęła się z za smutku, tak samo, jak niegdyś uśmiechała się ku niemu, podczas majowych nabożeństw, z za czarnej wualki.
 — Czy naprawdę jestem dla ciebie szczęściem?
 — Naprawdę. Przysięgam!
 — Jakże to miło słyszeć! Jak miło...
 — Ty jesteś boska radość...
 — Bardzo dużo przecierpiałam.
 — I ja.
 — Dlaczegożeś to zrobił?
 — Musiałem.
 — Raz czytałam... O jednem zdarzeniu.
 — Że tak w hotelu wypili we dwoje jakiś tam kwas...
 — Nie! Jadę do Rzymu.
 — Kto, kto jedzie? — szepnęła blada, jak trup. Powtórzyła to pytanie kilkakroć, jąkając się i dusząc sylabami.
 — Pożyczam pieniędzy od moich hrabiów i jadę do Rzymu. Mam duże szanse, że tam rozwód wyrobię.
 — Czy podobna!?
 — Wyrobię.
 — W Rzymie wyrobisz?
 — W Rzymie.