Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 01.djvu/170

 — Kiedy?
 — Za jakie dwa, trzy miesiące.
 — A kiedy wrócisz?
 — Wrócę, wrócę! I już na wieki...
 Znowu począł głosić miłą prawdę:
 — Ty jesteś szczęście!
 A później pod najgłębszym sekretem i najbardziej cichym szeptem:
 — Jesteś bardzo piękna...
 Wstała ze swego miejsca. Patrzyła na niego z tajemniczym, a nowym uśmiechem. Nigdy jeszcze takiego nie widział.
 Była cudowna. Wicher w mózgu... Straszna wola rozkoszy.
 Włosy przybrały same szczególną postać i nadały głowie wdzięk niewysłowiony. Jedno złotolite pasemko osunęło się na policzek. Chciała odgarnąć. Poprosił oczyma i błagalnem skinieniem ręki, żeby zostawić tak, jak jest. Wtedy uśmieszek i nowa zorza wstydliwego rumieńca pod tem pasemkiem.
 — Ewo, — rzekł, — już musisz iść...
 — Prawda. Już muszę...
 — Ósma godzina.
 — Tak mi żal odchodzić. Strasznie dobrze u ciebie! Z tobą strasznie dobrze! Ach, jak jest z tobą...
 — Będę pisał do biura. Idź teraz!
 — Taka to gościnność...
 Uśmiechnął się szyderczo. Ujrzała jego białe zęby. Wszystek drżał i tarł ręce. Twarz jego stopniowo stawała się surowa, szara, okrutna. Ewa zlękła się czegoś i stała przed nim pokorna. Znagła łkanie wyrwało się