Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 01.djvu/185

 — Panie doktorze!
 Nieprzepuszczający nikomu i niczemu, zimny i ostry jak lancet, nieodwołalnie stały, jak sama chirurgia, — ujrzawszy omdlenie i gorzkie łzy tych oczu, — natychmiast chrząknął złowieszczo i zmieszał się obskurnie.
 — A jak krwotok?!
 — Ja tylko w kąciku, ja pode drzwiami...
 — Niechże pani zechce wejść w moje położenie... Jako lekarz!... Jeżeli coś jest tak wręcz przeciwne wskazaniom nauki... Co tylko mogła nauka, wszystko, co do joty... Muszę przygotować go stopniowo, krok za krokiem.
 — Nic nie będziemy mówić. Tylko przy panu doktorze popatrzymy na siebie. Tylko się popatrzymy! I ja zaraz, natychmiast, na pierwsze skinienie!
 — Boże, Boże! z tymi romansami, z tymi romansami! Z temi niebieskiemi oczami... — jęczał doktór Wilgosiński, kolosalnym krokiem wychodząc z gabinetu i wskazując Ewie drogę za sobą.
 Stanęli pod jakiemiś drzwiami. Doktór dał znak, żeby została. Została skulona i zmięta, jak płaszcz zrzucony z ramion, spłaszczona w jedną jakowąś fałdę.
 Wszedł sam, drzwi zostawiając półotwarte. Przyłożyła ucho do szpary i słuchała:
 — Mam list od tej panny... — rzekł Wilgosiński.
 Głos cichy, szeptany i prędki:
 — Daj doktór!
 — Pisze, że przyjeżdża...
 — Dawaj doktór! Będę krzyczał, będę w niebogłosy... krzyczał!