Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 01.djvu/186

 Ewa, jak łachman na ciele żebraka od wichru, jak źdźbło na polu trzęsła się bez sił.
 — A żeby to wszystkie cholery azyatyckie! Leż pan spokojnie! Łokcie na kołdrze! Już przyjechała. Leżysz pan spokojnie? Łokcie...
 — Gdzie jest?
 — No, jest. Będziesz pan leżał bez ruchu?
 — Będę leżał.
 — Bez ruchu?
 — Bez ruchu.
 Doktór uchylił drzwi. Ewa weszła cicho, jak powiew wiatru, minęła pokój niesiona siłą nieznaną. Przyklękła obok łóżka, jakby na rozkaz. Rozpalona ręka spoczęła w jej włosach. Oczy toną we łzach i nic nie widzą. W jego oczach szerokich, ognistych — szczęście bez granic. Głos suchy, trudny, oddech chwytany.
 — Ewuś... Ewo... — szepce, — przepraszam... bardzo, nad życie... Miałem pojedynek z tym... draniem... Szczerbicem...
 — Mówić tyle! Żeby to!... Morowe powietrze... z temi pannami! — jęczy lekarz.
 — Bo ktoś wykradł twoje listy z mojego kuferka... Plotki w tym domu... Rozumiesz?
 — Nie mów, nie mów!
 — Już tylko... słowo... Odezwał się z kpinami w salonie. Trzasnąłem w pysk. Pojedynek. I tak mię... przeszył.
 — To nic, to nic! Wszystko będzie dobrze... — zwiastuje mu z błogosławioną słodyczą.
 — Nie będzie... dobrze...