Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 01.djvu/292

cierpienia, a nadewszystko konieczność wyjazdu przymusowego do Rzymu, wyjazdu wtedy!... Złowieszcze iskry błyskały w jej oczach. Róża Niepołomska siedziała na swym fotelu, oczy mając wbite w ziemię. Po długim, głębokim namyśle mówiła z bolesnym uśmiechem na ustach:
 — Nikt teraz... nie zwracał się do mnie z tem żądaniem.
 — Bo rezultat wiadomy!
 — Kto wie, jakby dziś wypadł rezultat... Mojaby to dziś była rzecz powiedzieć tak, lub nie. Ale i ja jestem człowiekiem. Należy mówić do mnie, jak do człowieka.
 Ewa ciągnęła swoje:
 — Czy Łukasz obchodzi panią jeszcze do tego stopnia, żeby go pani mogła ratować?
 — Ratować? Z czego ratować?
 — No z jego teraźniejszego nieszczęścia.
 — A cóż się stało Łukaszowi?
 — Żeby go wydobyć z tego więzienia! Może pani ma jakie środki, znajomości, stosunki?
 — Z więzienia? Łukasz jest w więzieniu? Gdzie?
 — Nie wie pani tego? W Rzymie!
 — W Rzymie... — szeptała Róża blada, jak śnieg, wstając ze swego miejsca i nachylając się nad Ewą, jakby chciała utaić przed światem to, co szepnie:
 — Cóż on zrobił takiego?
 — Kradł.
 — Łukasz kradł? — szeptała wciąż Róża.
 Twarz jej była śmiertelnie blada, krople potu oblały czoło. Ręce jej poczęły drżeć. Oczy utonęły we