Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 01.djvu/316

 — Żartuję.
 — Co pani robi? — zaczął szeptać coraz ciszej. — Co znaczy ten Szczerbic?
 — Nic panu do tego! Jak pan śmie!
 Zerwała się z miejsca i chciała odejść. Pochwycił ją za rękę.
 Twarz miał brunatną, niemal czarną. Oczy mu posępnie gorzały.
 — Puszczaj mię... pan!
 — Nie, nie! Niech mię pani słucha. Oto Barnawska już wie o stosunku pani z tym Szczerbicem i gotowa powiedzieć matce. Ojcu już powiedziała.
 — Pan ją uwiadomiłeś?
 Ja.
 — I cóż pan myślisz na tem szpiegostwie wygrać?
 — Wszystko. Chcę panią uratować od zguby. Bo teraz, — to już zguba!... Ja znam życie. — Któż je zna, jeśli nie ja? Ja jeden wiem, co należy robić. To też, — przysięgam! — ja nie dam, ja nie dam!
 — Ja również... znam!... Precz! Wiem, co robię.
 — Nie pozostaje mi więc nic innego, tylko zabić tego szubrawca!
 — Zabij go pan z łaski swojej. Tkliwy Werther!
 — Zrobię to prędzej może, niż pani sądzi.
 Ewa śmiała się serdecznie, marząc, jak o szczęściu, o chwili wyjazdu. Przypomniała sobie jednak słowa Horsta, że Barnawska powiedziała już ojcu o znajomości ze Szczerbicem. Spytała tedy:
 — Więc ta jędza już powiedziała memu ojcu, że ja znam się z hrabią Szczerbicem? To jest prawda, czy wymysł?