Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 01.djvu/321

ritate et minima sanguinis profusione...
 — Tak będę przemawiała, jak zechcę.
 — Zapewniam panią mojem burżuazyjnem słowem honoru, że nie przemówi pani w podobnym tonie ani jednej sylaby. Wracajmy do rzeczy. Panno Ewo!
 — O co chodzi? — spytała, budząc się z głębokiej zadumy.
 — Miała pani rozmówić się z ciocią Barnawską Proszę.
 — Rozmówić się, — ach, tak! Chce mnie, jak pan słyszał, zamknąć w kryminale. Nie wiem jeszcze za co, ale się nic a nic nie boję.
 — Dobrze, motylku, dobrze. Rozmów się ze mną
 — Bo ja rzeczywiście jestem motyl. Już byłam raz motylem... Gdyby pani wiedziała? Któż uwięzi motyla? Trzeba go złapać, a później szpilką przebić. Lecz motyl, który siada gdzie chce, nawet na czole Psyche tylko rozłoży złociste skrzydła — i już jest w niebie. A ja jestem motyl.
 — Jest na wszystko prawo — i na motyle złociste... — śmiała się dobrodusznie Barnawska.
 — Wykonawczyni i, że tak rzekę, pomocnico prawa! Znów powracamy do niemiłego tematu.
 — Ty, która czynisz według prawa i której każdy krok zgodny jest z literą prawa, dajże wszystkie weksle mego ojca i wszystkie moje rewersy, kwitki, notatki, gdyż to wszystko w tej chwili zapłacę.
 Barnawska nie ruszała się z miejsca. Jej zimna twarz wyrażała spokojny namysł i, pod maską tego spokoju, ostrożną ciekawość.